Homepage
Durchs Jahr
Witz und Humor auf Münsterländer Platt
Sprichwörter in Münsterländer Platt
Westfälischer Bauernkalender in Münsterländer Platt
Gedicht über Westfalen in Münsterländer Platt
Texte und Gedichte, von der Geburt bis zum Hausbau in Platt
Abzählreime in Münsterländer Plattdeutsch
Gästebuch
Links
Impressum
Datenschutz
Geschichten und Gedichte von Augustin Wibbelt,
in seinem original Dialekt und Schreibweise!
Gedichte
Für Kinder ( Dat Pöggsken)
Kurzgeschichten
Westfoalen sall liäben!
Westfoalen sall liäben
Ganz Dütsland doniäben.
Wi sind, Guott dank, ut Westfoalen,
Dat segg wi aohn Puchen un Proahlen,
Denn wo de eegnen Weige hät staohen,
Do kann nicks anners drüower goahn.
So mögg ik sin!
So mögg ik sin äs düssse Dag:
So siälenwarm un wiet,
So kloar in minen Üöwerslag,
So still un aohne Striet.
De Blomen staoht an Wiägesrand,
Dat Feld ligg vuller Gold.
Dorüöwerhiär de Himmel spannt
Sin Telt so blank un stolt.
So mmögg ick sin; för annere riek
un för mi selwer froh,
Den Himmel drüöwer - dann is´t gliek,
of´t so kümp oder so.
Gold.
De Sunn kümp üöwerall, et blaihet
Bis deip in´t dunkle Holt.
Un so in´t Liäben auk, verstreihet
Üöwerall ligg Gold.
Un wenn de Alldagsstoff auk waihet
Wull üöwer Staot un Stollt:
In´t allerslächste Hiatt do blaihet
Doch no en fünksken Gold.
Dat Liäben
Dat allerschönste up de Welt
Is doch dat Liäben!
Dat Sugen un Söken, sacht un söt,
Dat Reihen un Weggen met Hänn un Föt,
Dat Wassen un Wiäben
Et schint so min un is so stark,
Et kann wat driägen,
Un wat et hät, dat höllt et wiß.
Dat allerschöste üp Äern is:
Dat Liäben hiägen.
Adam
En Stücksken Land en kleinen Gaor´n
En Baum, en Blomenpott:
Dat is´t - un wenn he´t söwst nich weet
Wat jeder häbben mott.
Wi kummt jä alle von de Aer
Un gaoht to Aer trügg.
Se drägg us hen dör Tied un Rum,
Se is de Liäwensbrugg.
Well Land bekannt äs Adam daih,
De geiht an Moderhand.
O güllne Schatt, o Hilligdum,
Min eegen Stücksken Land!
Wiährlöchten.
Du swaore Summernacht!
Bis an de gollne Sternenbrügg
Ao buoben üöwern Himmel sacht
Dat witte Wiärlöchten slügg.
Is dat von mine Kinnertied
De leste Wierschien?
Of kümp haran, wat nich mähr wiet,
Unglück of Glück? Wat magg et sien?
De Maon
De Maon will sickverkrüpen sacht
Met sine bleeke Löcht,
He gaff us Lucht de ganze Nacht,
Nu stigg in´n Austern vuller Pracht
De graute Sunn tohöcht.
De Sunn in bar schörlaken Stoat,
Met gollen Kron un Schoh,
Dat straohlt un glaihet üöwer Maot!
Nu weet ick di kin´biättern Raot:
O arme Maon gaoh to!
Gaoh to, du arme Maon!
Do steiht de Sunn un Lacht.
De Sunn mot auk äs unnergaohn,
Dann saß du lang´ an Himmel staohn
De ganze leiwe Nacht.
Ick bin so froh!
Weet nich worüm: ick sin so so froh,
Mögg danzen oder fleigen,
Un wenn ick gaoh dann will de Schoh
Mett jeden Tratt mi weigen.
Un schint de Sunn - män ümmerto!
Nu is de Nacht Verglietten.
Un Flittken häff´t ick weet nich wo,
Un bruk´t auk nicht to wietten.
Siälken sink´!
Stigg de Nacht un brust de Wind,
Heihs du arm verlaoten Kind
Düstern Patt entlank:
Siälken sink´en Sank!
Stigg de Sunn un swigg de Wind,
Löpp din Patt, min leiwe Kind,
Tüsken Blomen Sank:
Siälken, sink´en Sank!
Wat auk kümp un vüor di steiht,
Wat auk fällt un von di geiht
All din Liäben lank:
Siälken, sink´en Sank!
Wat bis du mi?
Du bis min Naohber leiwe Här,
Ick wühn met di so Düör an Düör.
Du bis min Naohber un du bis mi mähr:
Du bis mi Lust un Liäben, Lucht un Lähr
Du geihs mi nao, kümms mi tovüör.
Ik kann´t nich seggen. kann´t nich Swiegen,
Min ganze Glück steiht bi di:
Ick draff mi unner dine Engel riegen -
O leiwe Här, wat bis du mi?
De graute griese Gause-Gant
De graute griese Gause-Gant
De will mi in de Küten Bieten!
He päck mi bit Ächterpant
Un will mi mine Bücks terrieten!
Do kümp min Moder angerannt,
De sall di met den Klüppel smieten,
De sall di gliek den Stiät utrieten!
Du wuß auk ümmer Striet.
Du graute griese Gause-Gant,
Den Stiätt den bis du quiet.
Dat Pöggsken
Pöggsken sitt in Sunnenschien
O, wat is dat Pöggsken fien
Met de gröne Bucks!
Pöggsken denkt an nicks.
Kümp de witte Gausemann,
Hät de raude Stieweln an,
Mack en graut Gesnater.
Hu, wat fix
springt dat Pöggsken met de Bücks,
Met de Bücks int Water!
Äppelken will danzen
Äppelken, nuluster mi!
Äppelken ick roade di:
Laot dat Danzen sien!
Sitt nett stille,
Wenn de wille
Wind auk no so fien
Strick de Vigelin!
Danzen is di nich gesund,
Bis jä viell to dick un rund,
Dick un rund ümt Lief;
Viell to kuott un stief
Is dien Been,
Un du häs män een,
Häs män een alleen.
Äppelken is egensinnig,
Äppelken is wild un winnig,
Will dat Fleigen
Un dat Weigen,
Will dat Wippen
Un dat Tippen
Up de Tehnen
Von den eenen
Fnich laoten.
Üöwer Maoten,
Krüs un quiär,
Hen un hiär
Up un dahl,
Äs en Draum
Geiht dat Danzen dör den Saal
Buoben in den Baum -
Do fällt et harunner so holterdipolter
klabumm
So dumm
Grad up de Snut!
Danzen is ut.
Knuspermüsken
Uoppen steiht dat hölten Hüsken
Binnen ligg en Kaise-Knüsken
Sachte - Sachte - püsken - püsken!
Slück en Flüsken -
Klippklapp - süh so!
De Fall is to.
Nach Oben
Kurzgeschichten
Alltiet Verkatt
"Kinnen Appel up`n Baum", sagg de Bauhnen-Moder verdreitlick, man hät all de Baim do staohen, un nicks brenget se i." "Tokem Jaohr gifft vlicht desto mähr", sagg iähr Mann.
Dat annere Jaohr gaff´t Appel in Üöwerfloot. "Na, nu kanns di doch nich beklagen, Moder!"
"Aoh wat", sagg se iäben verdreitlick, man hät de Hänn so vull Arbeit, un nu all dat Appeltüüg! Do is jä gar kinn Düörkuemmen!"
Vergiebben
Jan-Bähnd lagg üöwer Stiärben, un de Pastor soll em berichten. " Ji häfft lange Fiendschopp hat met Juen Naobber", sagg dePastor, "ick denk, dat Ji em alls vergiebben häfft."
"Nee", sagg Jan-Bähnd, "bis nu hen no nich."
"Dann wät`t hauge Tied", sagg de Pastor, "süß könn Ji nich rühig in de Ewigkeit gaohen."
"Guett" sagg Jan-Bähnd, ick will alls vergieben, alls un alls - bloß met mienen Naober mott ick ne Utnahm maken, dat is en richtgen Schinnaos!" "Nicks!" reipde Pastor, "Utnahmen lött de Leiwe Häer nich gellen, un wenn Ji Juen Naohber nich Vergiefft, dann vergiff he Ju Jue Sünnen auk nich."
"Na" sagg Jan-Bähnd, "wenn`t so is, dann will ick et dohen -owwer eens: wenn ick wier biätter wäer, dann blif´t di´t Aolle."
De niee Knecht
"Also fiefhunnert Mark Monatslauhn", sagg de niee Knecht, un dann, versteiht sick, auk de Stüern un wat d´ran hänk."
"Is guett", sagg de Buer. "Na, dann mött ji mienen Vader dat Land bestellen, un Kartuffeln mött wi auk häbben un wn Föér Hei för de Koh." "Is guett", sagg de Buer. "Unn dann to Wiehnachten, wat d´rjüst so päß, en Parr niee Schoh odder en Rock odder en Paar Schüötten för mien Moder, en Kistken Sigarren - naick segg do fröh noog üöwer Bescheid, wat mi am besten utkümp."
"Is guett", sagg de Buer.
"Un dann, wenn Ji slacht´t en Paar Mettwüörst un en Mopkenbraut un no Ostern en Küörfken Paosk-Eier. Ick för miene Person mott to Teihn-Uhr un noamddaggs bi´t Vesper Flesk up´t Buotteram häbben." "Is guett", sagg de Buer.
"Un dann häff ick so för Bruuk, sunndags muorns üm teihn Uhr, niemm ick mien Rad un föhr wägg kuemm erst aobends wier, dat Veeh mött ji söfst besuorgen." "Is guett", sagg de Buer. "Un dann, wenn Dans is in´t Duorp odder in de Naohberschopp - ick dans för mien Liäben gähn, un dann häff ick so för Bruuk, dat ick dann annern Muoern en Paar Stünnkes naoluer - et wät dann aobend wat laat."
"Is guett", sagg de Buer. "Na dann wöern wi ja ennig."
"Jau" sagg de Buer, "män een Deel nao: " Ji spiellt doch Klawigeer?"
"Wat? Icke Klawiggeer?" "Ja" sagg de Buer, "ick häff dat so för Bruuk, aobend nao´t Iätten häör ick gähn Musik, un dann mott de Knecht Klawigeer spiellen. Könn Ji dat nicht? Döht mi leed, dann kann ick Ju nich bruken."
De aolle Pastor
De Bischop hadde firmt in Duorp un satt met den aollen Pastor in de Pastraot bi´t Fröhstück. Häerohm was steenaolt un dat Ordinariat wull, dat he afdanken soll, män he wull nich wieken. De Diäcken söfst was all bi em west un was afblitzt, de generaolvikarges hadde ´n ardigen un aukdüütliken Breef schriebben un kinne Antwort kriegen. Do de Bischop seggt: "Waocht, naigstens bi de Firmunk will ick d´r äs met küern."
Se satten taohaup bi´t Fröhstück, un de Bischop dacht: "Nu is´t Tied, ick mott em dat äs so sacht bibrengen." He liende sick trügg in sienen Liennstohl un fonk dann so rächt guorig an: " Ja so is dat Liäben, man wät lanksam aolt. Nich , Häer Pastor, wenn man so in de haugen Jaohren kümp, gann wät em de Arbeit doch druck, un tolest auk to viell, dann is´´t am besten wenn man Ruh hät." De aolle Pastor trock en paarmaol an siene lange Piep un gnöcheldevüör sick hen.
"Hochwürdigste Häer ", sagg he dann, "Ji niemmt mi dat Waort ut`n Mund. ick wull´t män nich seggen. Wiett´t Ji, wat ick iäben in de Kiärk dacht häff?" "Nu wat denn?" fraogg de Bischop fröndlick un freide sick, dat de Saak so guett von Kanten gonk.
"Äs ick Ju Priägen haor, do häff´ick dacht: De Bischopp wät aolt, fröher konn he´t biätter. Owwer segget nicks von Ruh un so wat! Ji sind nu eenmaol Bischopp, un wi dohet ues d´r so met hen." "Is dankenswährt". sagg de Bischop un stonn up, "ck häff so´n lück Brewier to biädden."
Geschichten und Gedichte aus: "Gesammelte Werke" Verlag: Hermann Heckmann Münster
Nach Oben